Juli 2019: wat las ik?

Alweer een maand voorbij. En opnieuw voelt het vooral als een verplichting dit overzichtje te maken. Je zou kunnen stellen: doe het dan niet! Maar ik doe al zo weinig. En daar ga ik me echt niet beter van voelen. En soms, weet je, als ik mezelf forceer om toch iets te ondernemen, gaat het ineens weer wat beter. Dat geldt ook voor het schrijven van een blog. Als het eenmaal klaar is, begrijp ik niet meer waarom ik het niet eerder opgepakt hebt. Dus vooruit. De "oogst" van de afgelopen maand.

Victoria, de jonge koningin - Helen Rappaport

Zoals al aangekondigd in het vorige maandoverzicht heb ik Victoria, de jonge koningin van Helen Rappoport gewonnen bij een verloting door Uitgeverij Karmijn. Ik was er erg blij mee en heb er wekenlang van genoten. Heel langzaam lezen, de prachtige illustraties bekijken. Het verhaal is me bekend van de tv-serie, maar het boek geeft nog extra achtergronden over de hoofdpersonen en de toestand in Engeland in die periode. Plus een kijkje achter de schermen van de tv-serie. Kortom: heel compleet en heerlijk om je tijd mee door te brengen. Het staat op een prominente plek in mijn boekenkast. Ik zal het in de toekomst nog wel vaker oppakken om er weer in te lezen.

Het boek is het waard een echte recensie te krijgen. Daarom heb ik besloten binnenkort al mijn moed te verzamelen en voor te gaan zitten. Voor nu alleen mijn aanbeveling dus: voor wie de serie zag, maar ook voor wie die gemist heeft, een echte aanrader!

Jan van Mersbergen - MAN/VADER

Van Jan van Mersbergen las ik zo'n beetje alles wat hij tot nog toe schreef, incl. de beide  thrillers onder het pseudoniem Frederik Baas. Alleen deze was aan mijn aandacht ontsnapt. Het bleek een fijn boek voor op het nachtkastje. Elke dag een paar hoofdstukjes. Man/vader is namelijk een verzameling verhalen en columns waarin hij zijn dagelijks leven als man en vader van drie kinderen beschrijft.

Samenvatting
Jan van Mersbergen gaat door het leven als man en als vader. Maar wat betekent dat eigenlijk? In Man / Vader beschouwt Van Mersbergen ‘mannendingen’ als vissen, het metselen van een muurtje, vechten en bier drinken, maar in het leven van een vader worden ook koude handjes opgewarmd, geruststellende woorden gefluisterd voor een spannende sportwedstrijd, slaapliedjes gezongen. Hij vraag zich af: ‘Doe ik het als man wel goed?’, ‘Hoe verhoudt de man zich tot de vrouw?’, ‘Wat zijn de verschillen tussen het moeder- en vaderschap?’ en ‘Hoe voedt een man zijn kinderen op?’. Met tedere pen beschrijft Jan van Mersbergen het alledaagse leven van de moderne man die een zorgzame en toegewijde vader is en tegelijkertijd op en top mannelijk en stoer is of dat op z’n minst zou willen zijn. (Achterzijde boek).

Het mooist vind ik de stukjes waarin hij zijn jongste observeert, terwijl die opgroeit van baby naar peuter. Maar ook de verhouding met zijn al grotere dochter en zoon komen goed uit de verf. De titel Man/vader (en ook de samenvatting achterop het boek) zet je wel een beetje op het verkeerde been. Zijn "vader" en zijn "man" zijn komen in de stukjes naar voren, maar niet zijn "echtgenoot" zijn. Hoeft ook niet per se, de stukjes zijn ook zo aardig om te lezen.

Marja Visscher - De Wolkenkijker

Het is tientallen jaren geleden dat ik een streekroman las. Toch herinner ik me nog wel de luchtigheid ervan en het zorgeloze lezen, nog zonder recensieblik. In de hoop tijdens de afgelopen oververhitte dagen wat verstrooiing te vinden, zocht ik er een op tussen de e-books van de bibliotheek.Het moest in elk geval een historische streekroman zijn, bedacht ik, want ik steek toch wel graag wat op al lezende. Een streekroman die in Zeeland speelt, met een bekende Zeeuw in de hoofdrol. Dat trok me wel. En het is me best meegevallen. 

Samenvatting

De wolkenkijker' van Marja Visscher gaat over Frans Naerebout (1748-1818). Naerebout  is bepaald geen onbekende in Zeeland. Het is tweehonderd jaar geleden dat hij overleed en nog altijd is bij koninklijk besluit bepaald dat minstens één vaartuig van het Nederlandse loodswezen de naam Frans Naerebout zal dragen. Verder is er een standbeeld voor hem geplaatst op de boulevard van Vlissingen, ligt hij begraven in de grote kerk van Goes en komt zijn naam voor in het Zeeuwse volkslied. Maar hoe zag zijn leven eruit? Marja Visscher belicht dat aan de hand van zijn echtgenote Sara Hoevenaar. Deze historische roman neemt je mee naar het Vlissingen van de achttiende eeuw.

De heldendaden die de loods en garnalenvisser Frans Naerebout verrichtte en die uiteindelijk tot zijn roem leiden (weliswaar slechts ten dele tijdens zijn leven) komen stuk voor stuk ter sprake in het verhaal dat vanuit het perspectief van Sara Hoevenaar, zijn echtgenote, verteld wordt. Hoewel het verhaal van Sara een interpretatie van haar leven is door de schrijfster (er is weinig bekend over Sara zelf), komt er een compleet beeld te voorschijn van haar man Frans en het leven in Vlissingen in de beschreven periode. De armoede onder de bevolking, de houding van de bewindvoerders van de VOC, het ronselen van weeskinderen voor hun schepen, de crisis door de oorlog met Engeland en de opkomst van Napoleon. Door er een spannende affaire aan toe te voegen, blijft het verhaal boeien tot het einde.

Het verhaal is chronologisch opgebouwd en maakt af en toe een flinke sprong vooruit. Sara als persoon spreekt aan en maakt het geheel tot een vlot leesbaar en herkenbaar verhaal. Een vrouw met universele twijfels, gevoelens en verlangens. Die, ondanks de angst hem te verliezen,  achter haar man staat en haar gezin, met 6 eigen kinderen en 3 kinderen van haar overleden schoonzus en met de zorg voor haar schoonvader, met liefde draaiende houdt. Ook in de perioden dat Naerebout voor zijn werk, soms jaren, ver weg op zee verblijft. Haar gedrag is wellicht soms wat te modern voor de 18de eeuw, maar dat stoort niet echt.

In het nawoord komt ter sprake, dat de schrijfster (1951) een rechtstreekse afstammelinge is van Frans Naerebout. Er is veel historisch en nauwkeurig genealogisch onderzoek aan het schrijven van het boek vooraf gegaan.

Het blijft natuurlijk een streekroman, met de daarbij behorende stijl. Die weliswaar vlot en luchtig leest, maar waarin je nogal wat clichés tegenkomt en geen treffende beeldspraken hoeft te verwachten. En waarbij de opgesomde, diepe gevoelens en gedachtestromen soms wat te zoetsappig en teveel worden. Maar wie daar niet mee zit en graag streekromans leest, heeft hier een mooi en geregeld spannend verhaal te pakken, met een terloopse aanvulling van historische kennis. 

En verder?

Er is nog steeds geen blog van deel 2 van Het Bureau. Ik ben ook nog niet begonnen in deel 3. Ik troost me maar met de gedachte dat ook de lezers van destijds een poos op het volgende boek moesten wachten. Ik ben nu even niet in de stemming voor Maarten Koning, met zijn sombere buien waarin ik teveel herken. Hij maakt wel een persoonlijke ontwikkeling door, valt me op. Zodra ik de moed voor het blog over deel 2 kan opbrengen, ga ik ook weer verder met deel 3.

Het is een opluchting te weten dat Ali Molenaar beloofd heeft dit jaar de organisatie van de Maand van de Surinaamse Literatuur over te nemen. Ik ga zeker proberen daar iets voor te lezen.

Of de Maand van de Klassiekers door gaat, is niet zeker. Maar een klassieker lezen kan natuurlijk altijd. Daarvan staan er hier genoeg in de kast, maar ik kan niets naar mijn zin vinden. Ik ben inmiddels begonnen in Lijmen/Het been van Elsschot. Ik las al veel van hem, maar deze twee nog niet. Ik ben nog niet ver, maar tot zover boeit het me minder dan zijn andere boeken.


© Jannie Trouwborst, juli 2019.