Juli 2008 – waardering: 6,5.
Onze
leesclub leest uitsluitend oorspronkelijk Nederlandse literatuur en probeert
steeds een boek van een schrijver te bespreken die nog niet eerder aan de beurt
is geweest. Toen het mijn beurt was om een boek te kiezen, schoot Mensje van
Keulen me te binnen. Ik was erg onder de indruk van Van lieverlede (KLIK HIER), maar wilde indien mogelijk een recenter boek bespreken. Dus besloot ik
De laatste gasten (ondanks niet al te lovende kritieken) te lezen om te
beoordelen of dat geschikt was. Om mijn oordeel maar meteen samen te vatten: in
vergelijking met Van lieverlede stelt dit boek teleur. En ook de andere
vergelijking die zich opdringt bij een verhaal waarin pensiongasten de hoofdrol
spelen (Villa des Roses van Elsschot : KLIK HIER) viel in het nadeel uit van De laatste
gasten.
Achterflap/samenvatting
inhoud:
Wanneer Florries liefdeloze tante overlijdt, moet Florrie het huis
verlaten. Ze vindt werk in De Meihof, een landhuis aan de Amstel. Hier
verblijft een aantal eigenzinnige gasten, waaronder een kunstschilder, een
kunsthistoricus, een gepensioneerd echtpaar, de medewerkster van een
uitgeverij, een musicoloog en de weduwe van een beeldhouwer.
Met de komst van Florrie veranderen de onderlinge verhoudingen en al snel is niets meer hetzelfde. In haar nieuwe roman beschrijft Mensje van Keulen een groep mensen die elk op hun eigen wijze hun leven leiden binnen de afgebakende grenzen van een pension. De laatste gasten onderstreept haar talent tragedies en vreugdes van levensechte personages te vangen in een meeslepende roman, die een verrassende wending kent.
Met de komst van Florrie veranderen de onderlinge verhoudingen en al snel is niets meer hetzelfde. In haar nieuwe roman beschrijft Mensje van Keulen een groep mensen die elk op hun eigen wijze hun leven leiden binnen de afgebakende grenzen van een pension. De laatste gasten onderstreept haar talent tragedies en vreugdes van levensechte personages te vangen in een meeslepende roman, die een verrassende wending kent.
Auteur:
Mensje van Keulen, ps. van Mensje Francina van der Steen (Den Haag, 10 juni
1946) was gehuwd met de fotograaf Lon van Keulen, inmiddels heeft zij al vele
jaren een relatie met Roel Hazewindus.
Door
haar veel geprezen debuutroman Bleekers Zomer wist Mensje van Keulen direct een
plaats als literaire auteur te verwerven. Eerder was zij, van 1970 tot 1972,
redacteur van het studentenweekblad Propria Cures, waar zij - behalve verhalen
- onder het pseudoniem Josien Meloen gedichten schreef. Later maakte zij samen
met onder anderen Gerrit Komrij, Theo Sontrop en Martin Ros jarenlang deel uit
van de redactie van het literaire tijdschrift Maatstaf.
Mensje
van Keulen heeft in haar schrijversloopbaan diverse literaire prijzen
ontvangen. Ook werd zij enkele malen genomineerd voor een prijs:
* Zilveren griffel (1986)
* Nienke van Hichtumprijs (1991)
* Vlag en wimpelprijs (1993)
* Longlist Libris-Literatuurprijs (2002)
* Shortlist Ako-Literatuurprijs (2003)
* Annie Romeinprijs (2003)
* Longlist Libris-Literatuurprijs (2004)
Diverse
boeken van Mensje van Keulen staan bijna standaard op de boekenlijsten van veel
middelbare scholen. Zij schreef niet alleen voor volwassenen, maar ook enkele
kinderboeken. Van Keulen is bevriend met collega-schrijver Maarten 't Hart.
Over hem en zijn voorliefde voor travestie gaat het boek Geheime dame. Bij de
Europese verkiezingen 2004 en de Tweede Kamerverkiezingen 2006 stond zij op de
lijst van de Partij voor de Dieren.
Biblion:
Van Keulen (1946)
publiceerde in haar 35 jaar durende schrijverschap talloze jeugdboeken,
verhalenbundels en romans. Haar nieuwste roman laat ze afspelen in een pension
voor kunstenaars, die daar lijken te verblijven om aan hun mislukkingen te
ontsnappen in plaats van kunst te maken. Het hoofdpersonage, Florrie, komt daar
te werken als een inwonende hulp in de bediening na de dood van haar wrede
tante. Ze leert de gasten van het pension kennen en binnen korte tijd wordt
duidelijk dat niet iedereen is wie hij of zij lijkt te zijn. Op knappe wijze
bouwt Van Keulen de spanning op. Ze laat zien dat de waarheid omgekeerd kan
worden en dat dat dan ook een waarheid is, zoals een van de pensiongasten zegt.
In haar mooie stijl toont Van Keulen het spel van zijn en schijn. Tot op de
laatste pagina weet zij alles aan het wankelen te brengen. Het verhaal blijkt
bij herlezing knap gestructureerd - 'alles raakt alles aan' (p.76) - en wordt verrijkt
met bespiegelingen en uitspraken van filosofische aard. Normale druk. (NBD|Biblion recensie, J.A.M. van den Broek)
N.B. DIT BOEK WERD OVERGEZET VANUIT MIJN OUDE WEBLOG EN HEEFT DUS EEN IETS ANDER FORMAT.
@JannieTr, juli 2008.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten