Belcampo - De ideale Dahlia, verhalen van Belcampo (o.a. De Surprise)

Belcampo, een schrijver waarvan ik de naam op school wel leerde, maar waarvan ik eigenlijk nooit iets gelezen heb. En toen was er onlangs een medeblogster  Lalagè  die enthousiast vertelde over zijn korte verhalen. Dat leek me wel wat en het feit dat inmiddels ook een van zijn verhalen verfilmd was, deed de rest. Morgen is het zover, dan gaan we weer naar ons onvolprezen Ledeltheater in Oostburg om De Surprise te zien. Het was dus zaak vóór die tijd het verhaal te lezen en dat is gelukt! Hier volgt het blogje.

Samenvatting/inleiding

De ideale Dahlia dateert uit 1968. Op de achterflap staat een uitgebreide tekst die de verhalenbundel op poëtische wijze vergelijkt met een symfonie. Ik houd het maar bij een wat prozaïscher beschrijving. Er staat ook: Zeven nieuwe verhalen - evenzovele malen een bizarre mengeling van fantasie en realiteit. En: Op en top Belcampo, om met Gabriël Smit te spreken: "een werkelijk uniek schrijver, een man die beschikt over een eigen wonderlijk heldere humor en een haast visionair, de lezer ademloos gespannen houdend vermogen tot hallucinaire verbeelding'.
Belcampo (1902-1990) is het pseudoniem van de Nederlandse schrijver Herman Pieter Schönfeld Wichers. Belcampo is de Italiaanse vertaling van zijn achternaam Schönfeld (mooi veld). (Zie ook: Belcampo op wikipedia voor meer info over leven en werk.) Bij het verschijnen van deze bundel had Belcampo al naam gemaakt als schrijver. Hij begon in 1934 en had inmiddels al 3 grote prijzen ontvangen. De samenhang in de bundel moeten we vooral zoeken in de bovengenoemde bizarre mengeling van fantasie en realiteit. De verhalen zelf staan los van elkaar. Zelfs de titel dekt de lading niet: het zijn de  laatste woorden uit het boek in een afsluitende zin die ik na lezing van deze bundel "typisch Belcampo" durf te noemen. 
Op de inhoud van de overige 6 verhalen zal ik niet ingaan. Korte verhalen samenvatten is niet zo'n goed idee: je geeft al snel de clou weg. Alleen op het laatste verhaal "De Surprise" zal ik hieronder verder in gaan, i.v.m. met de film van morgenavond.

Leeservaring

Een rijke jongeman is levensmoe en ontdekt dat er een firma bestaat die discreet kan helpen bij zijn zelfmoordplannen. Hij weet zelf nl. niet zo goed hoe, maar zij kunnen zijn levenseinde leveren op een manier die hij zelf mag kiezen. En als hij dat niet zo goed kan, kan hij ook voor De Surprise kiezen, dan komt het einde toch nog onverwacht en op een bijzondere manier. Er moet van alles geregeld worden: zijn totale bezit moet hij aan hen overmaken en hij moet een kist uitzoeken en de begrafenis bepalen. In de showroom ontmoet hij een jonge vrouw met precies dezelfde wensen. Het noodlot wil, dat ze op elkaar vallen en onder de overeenkomst uit willen, maar dat gaat zo maar niet! Ze slaan samen op de vlucht, leven een leven vol angst en achtervolgingswanen. Knap hoe hier werkelijkheid en fantasie door elkaar spelen: de situatie is absurd en toch ook weer niet. Niemand weet wanneer zijn uur geslagen heeft, het contract met de onherroepelijke dood werd getekend bij je geboorte. Daar kun je constant aan denken en vergeten te leven, daar kun je proberen voor te vluchten en denken de dood te slim af te zijn, maar uiteindelijk staat dan toch De Dood op je te wachten in Ispahaan (de Tuinman en de Dood - P.N. van Eyck (1887-1954).
Ik heb al vernomen dat de film anders eindigt dan het boek. Het slot van het boek was voor mij verrassend en passend. Ik ben benieuwd hoe men dat in de film gedaan heeft. Ik kan me zo voorstellen dat vooral het gedeelte van de vlucht en de mislukte aanslagen uitgebreid aan bod komt. Maar daarover later op mijn blog Verbeelding en historie.

Van de overige verhalen heb ik ook genoten. Vooral Bloed zonder bodem is een fantasierijk verhaal vol bizarre humor. Ik kan het niet laten een stukje te citeren om een indruk te geven.

(Het hoofd van de laatste vampierkolonie in Amsterdam is de directeur van de bloedtransfusiedienst.)
"Toen kort na de Eerste Wereldoorlog de bloedbanken werden opgericht besefte men in vampierkringen onmiddellijk dat hier de mogelijkheid lag het bloedzuigen te humaniseren. In een lang hoofdartikel van hun tweemaandelijks orgaan Ons Ochtendrood, dat met nog veel groter geheimzinnigheid werd gedrukt en verspreid dan onze illegale blaadjes tijdens de bezetting, werd het volgende pleidooi gehouden: het kwam voor de donor op hetzelfde neer of zijn offergave werd aangewend ter vervanging van reeds vergoten bloed of ter voorkoming van toekomstig bloedverlies. Wij moeten leven, zo vervolgde het artikel, en wij zijn gedwongen daarvoor altijd weer nieuwe slachtoffers te maken. Wanneer de mensheid zijn eigen belang en ook het onze begreep zou ze ons donors ter beschikking stellen. Dat doet zij niet. Zij onthoudt ons het onontbeerlijke levenssap, ook nu ze ons dat zonder schade zou kunnen verschaffen. En daarmee belaadt zij zich ten opzichte van ons met schuld. Deze schuld geeft ons het recht de oplossing van dit probleem in eigen hand te nemen."
(En zo zorgen de directeuren van de bloedbanken voor het benodigde bloed).

Hoe het afloopt met deze laatste vampierkolonie in Amsterdam? Dat zul je zelf moeten lezen, als je het weten wilt.

Belcampo - De ideale dahlia, verhalenbundel. Amsterdam, Kosmos, 1968. Geb., 124 pg., isbn: onbekend. Geleend via de bibliotheek.

Ik las dit boek als 24/30 van de Ik Lees Nederlands uitdaging 2015 (KLIK HIER).

© JannieTr, juli 2015.