Voor Paula, de hoofdpersoon in Schoppenvrouw, luidt de vriendschap met een nieuwe klasgenote en haar decadente broer een even onweerstaanbare als schokkende periode in haar leven in. De confrontatie die hieruit voortvloeit met de mysterieuze heler en ziener dokter Adami, werpt, hoewel ze geen geloof aan zijn sinistere voorspellingen hecht, een schaduw vooruit.
Jaren later, wanneer ze ontdekt dat haar dochter een misdaad heeft begaan, lijken Adami's onheilspellende woorden alsnog te worden bewaarheid. Paula's onvoorspelbare, kwetsbare bestaan met haar dochter en haar man Oscar, een geziene notaris, wordt vanaf de eerste regel in deze roman vol suspense haarscherp getekend. (Omslag boek).
Leeservaring
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, misschien werd ik op het verkeerde been gezet door de overeenkomst met Het diner van Koch, misschien schrijft Mensje van Keulen inmiddels wel een genre waar ik niet zo van houd. Hoe dan ook, ik schijn een van de weinigen te zijn die niet echt kan warmlopen voor deze novelle.
Om met die verwachtingen te beginnen: ik heb oprecht zeer genoten van Van lieverlede en ik werd helaas al eerder teleurgesteld. Bij De laatste gasten drong zich onontkoombaar de vergelijking op met Villa des roses van Elsschot, waarbij de uitwerking van Mensje van Keulen het af moest leggen tegen die van Elsschot. En nu dus weer een link naar een eerder boek: hoe om te gaan met een door een kind gepleegde misdaad. Ook in dit geval beviel de uitwerking in Het diner van Koch mij beter, die vind ik o.a. veel spannender. Zelfs als ik in aanmerking neem, dat hier uiteindelijk van een ander thema sprake is. Een andere overeenkomst is dat in beide gevallen een van de ouders zelf ook agressief gedrag vertoont. Logisch dat je dan een vergelijking gaat maken.
Maar zelfs als ik bovenstaande gedachten probeer los te laten, lukt het me niet enthousiast te worden. Ten eerste gingen de hoofdpersonen niet echt voor me leven. Ik vind ze nogal stereotiep beschreven. Oscar, het beeld dat we van een notaris hebben: correct gedrag, netjes in het pak, saai en stijf, zakelijk, ook in zijn relatie tot zijn vrouw. De manier waarop hij zijn vrouw een eigen galerie opdringt, doet vermoeden dat er geld witgewassen moest worden, ook Paula vermoedt zoiets. De keurige notaris dus met een dubbele agenda.
Emma is een puber en vertoont het daaraan verbonden gedrag: liefst in haar eigen wereldje, afhoudend en afstandelijk. De moeder van Paula: een eenvoudige vrouw en dus heeft ze vooral spullen met tijgerprint, is ze toiletjuffrouw en ratelt ze aan een stuk door. Dr. Amani: zijn kleding, gedrag en spreekkamer, tot in detail beschreven, is zoals te verwachten bij dit soort types. Maar wat komen we te weten van hun drijfveren, hun innerlijk, hun motieven? Niets en daardoor komen ze ook niet echt tot leven.
Je zou tegen kunnen werpen dat het ik-perspectief nu eenmaal bij Paula ligt en dat je dus alleen haar observaties kent. Maar ook Paula bleef voor mij vaag.We gaan met zevenmijlslaarzen door haar leven: haar armoedige jeugd, haar simpele moeder, kennismaking met Oscar, vreemdgaan en zwanger worden, een kind krijgen en wegkwijnen in een saai leven. Het verhaal komt pas op gang, nadat Emma op de TV verschijnt in Opsporing verzocht en Paula zich de voorspelling van Dr. Adami herinnert. En daarmee komen ook plotseling de verwende rijkeluis kinderen Charlie en Tobias Weber op het toneel en de occulte spelletjes die ze speelden. En de manier waarop ze Paula vernederden. Maar wat heeft dat alles met Paula gedaan? We weten dat ze in paniek een eerdere zwangerschap heeft afgebroken door de voorspelling, dat ze aanvankelijk moeite had met het moederschap en dat ze na Emma geen tweede kind wilde. Ze leerde Dr. Adami kennen via Charlie en Tobias. Een nogal magere aanleiding, vind ik, om zó uitgebreid in te gaan op de periode met Charlie en Tobias. Ook haar uitbarsting richting Dr. Adami lijkt me nogal overdreven, tenzij we, net als bij Koch, er van uit gaan, dat de appel niet ver van de boom valt.
De schrijfstijl wordt geprezen en daar zal ik niets aan af doen. Maar dat is niet voldoende voor mij om van dit boek te kunnen genieten. Ik wil daarmee niet beweren dat het een slecht boek is. Mij spreekt het niet aan, maar ik kan me heel goed voorstellen, dat dat niet voor iedereen zo is. Ga dus niet af op mijn oordeel, maar oordeel zelf. Wat de andere leden van de Hebban leesclub ervan vonden kun je HIER nalezen. En laat gerust je eigen mening hieronder achter.
@JannieTr, april 2016.
Ik lees Nederlands 2016: 17/35
Mijn dank voor de toezending van zowel het boek, als de achtergrondinformatie die ik van Atlas/Contact mocht ontvangen voor de bespreking ervan in de Hebban Leesclub.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten