Intensive Care - Vrouwkje Tuinman en Andrea Stultiens

Tien jaar geleden, op oudejaarsochtend 2008, verongelukken twee jonge mensen: Simone, de zus van Andrea Stultiens, samen met Frodo Bootsman, de beste vriend van Vrouwkje Tuinman. Begin januari 2009 worden ze, enkele dagen na elkaar, begraven.

Intensive Care vertelt in woord en beeld over het onvoorstelbare en onverwachte van een plotselinge dood. De beelden van Andrea Stultiens en gedichten van Vrouwkje Tuinman vullen elkaar aan bij het duidelijk maken wat deze gebeurtenis losmaakt en hoe beiden worden gemist.
Fotografe Andrea Stultiens maakt en verzamelt foto's om er verhalen mee te vertellen. Voor dit boek legde zij op ingetogen wijze de intensive care-afdeling in het ziekenhuis, het rouwcentrum, de twee begrafenissen en de woning van haar zus en vriend vast. De beelden van de interieurs en het kerkhof getuigen van een gevoel van leegte, gemis en berusting.

Auteur Vrouwkje Tuinman is dichter, schrijver en journalist. In Intensive Care schrijft ze over rouw en herinnering. In de gedichten roept Tuinman aan de hand van familiefoto's en resterende spullen in hun woning herinneringen op aan de overledenen. Andere gedichten bevatten overpeinzingen over het tragische ongeval en de voortgang van het leven na het verlies van dierbaren.

Zowel de kleurenfoto's als de gedichten zijn aangrijpend, maar beslist niet sentimenteel. De foto's van de internetpagina's met nieuwsfoto's van het ongeval maken de publicatie tot een eigentijds document over rouwverwerking. De experimentele vormgeving waarbij gedichten en foto's op verschillende soorten papier zijn gedrukt benadrukt dat nog eens. 

Voor de Gedichtendag van 2019 koos ik het onderstaande gedicht uit Intensive Care.

Iemand die ik liever mis

Ik vind dat er nu wel iemand anders een tijdje dood mag zijn.
Een toptien is zo gemaakt.
Er staan wat mensen op die ik alleen van zien ken en die
toch altijd al mokkend kijken.
Een vrouw waarvan ik heb gemerkt hoe goed ze doen kan of
ze weg is.
Bovenaan de lijst zie ik mezelf. Heb ik daar wat aan als het
betekent dat hij hier en ik aan de andere kant ga staan?
De buren klinken niet alsof zij hobby hebben aan het leven.
In de schuur heb ik een schep waarmee ik iets kan regelen.

Vrouwkje Tuinman

(Uit: Intensive Care, 2009). 

Dit gedicht is op muziek gezet door Peter te Bos van Claw Boys Claw en je kunt je hier bekijken en beluisteren: heel mooi! KLIK HIER VOOR HET FILMPJE

Andrea Stultiens & Vrouwkje Tuinman - Intensive Care. Wbooks, 2010. Geb., 110 pg., kleurenfoto's. ISNB: 9789089101723 (Het boek is nog beperkt verkrijgbaar en te leen via de bieb).

© Jannie Trouwborst, januari 2019.