Met een boek op de bank

"Wat is jouw favoriete leeshouding?", vraagt Martha ons als vraag 11 van dit jaar in de serie #50books (KLIK HIER). Vroeger zat ik op werkdagen best lang in het OV, altijd met een boek. Voor een werkende moeder een ideaal moment om even ongestoord te kunnen lezen. Nu ik niet meer reis, is de bank mijn favoriete plek: in een hoekje, kussen in de rug en benen op de bank. Het lijkt ideaal, er is echter één probleem: ik ben nogal snel afgeleid. TV, muziek, radio, straatlawaai, klussen bij de buren, gesprekken: ik kan dan niet meer van mijn boek genieten. Als mijn echtgenoot TV wil kijken, zoek ik een andere plek in huis op. Op mijn boekenzolder heb ik gelukkig nog een lekkere luie stoel met leeslamp staan. De tuin is 's zomers meestal ook geen goede plek, met blaffende honden en uitgelaten, spelende buurkinderen.

Het heeft er niet mee te maken dat een boek niet boeiend genoeg zou zijn. Ik wil gewoon niets missen. In de metro kon ik vroeger zonder problemen lezen als er twee mensen tegenover mij zaten die een taal spraken die ik niet verstond. Maar in het Nederlands? Nee, dat gaat dus niet. Ook al kies ik niet voor een bepaald TV-programma, als het eenmaal aan staat hoor ik tegen wil en dank alles wat er gezegd wordt. Tenzij het door de taal onnavolgbaar is en ik er met de rug naar toe zit.
Muziek zonder woorden zachtjes op de achtergrond gaat nog net, al heb ik het liever helemaal stil. Vogels zijn weer geen probleem, watervalletjes, omslaande golven op het strand, kletterende regen op het zolderraam: alle natuurgeluiden verhogen vreemd genoeg alleen maar de rust om te lezen.

Toch is het mij één keer overkomen dat ik zo opging in een avontuur van Broeder Cadfeael (van Ellis Peters) tijdens mijn treinreis dat ik bijna vergat uit te stappen. En ook als kind schijn ik in boeken verdwenen te zijn. Ik hoorde het niet als ik geroepen werd (of was ik Oost-Indisch doof?) en leek van ver te komen als het door begon te dringen dat er tegen me gesproken werd. Op de lagere school kon ik me kennelijk afsluiten voor de dappere voorleespogingen van mijn klasgenootjes, want ik was geregeld bladzijden voor omdat het verhaal zo spannend was. Natuurlijk zag de juffrouw dat en die gaf me dan prompt een beurt.... En 's avonds in bed lezen, met de zaklamp onder de deken, en het dan niet horen als je vader je trap op komt.

Iets om over na te denken: Wanneer ben ik dat kwijtgeraakt: de mogelijkheid om me af te sluiten voor de rest van de wereld en helemaal op te gaan in een boek? Want het was er ooit wel! Op de middelbare school? Toen ik niet zelf meer mocht kiezen wat ik wilde lezen? Of op de Bibliotheekacademie waar je leerde om tijdens het lezen op allerlei zaken te letten die een beoordeling op moesten leveren? En een handzaam referaat? Of heb ik al teveel gelezen om nog echt verrast en gepakt te worden door een boek?

Ik geniet nog wel van het lezen, maar die gefascineerdheid van heel lang geleden, die is er niet meer. Misschien is dat de prijs die je nu eenmaal betaalt bij het leren ontrafelen van de magie van een tekst.

© Jannie Trouwborst, maart 2017.

Ik ben heel benieuwd naar de antwoorden van anderen. Wil je ook meedoen? Iedereen is vrij om de vragen te beantwoorden zoals hij of zij wil. Laat een link naar je eigen blog achter in de reacties onder het blog van Martha (KLIK HIER) of alleen je reactie. Zo kan iedereen lezen wat jij ervan vindt.